Η ΕΕΦ και το Μουσείο Φιλελληνισμού συμμετέχουν στον εορτασμό της επετείου της ναυμαχίας της Αγκάλης. Το Μουσείο Φιλελληνισμού θα εκθέσει το Σάββατο και την Κυριακή 28 & 29 Σεπτεμβρίου 2024, το πορτραίτο και τα προσωπικά πιστόλια του μεγάλου Φιλέλληνα και εθνικού ευεργέτη, κυβερνήτη της Καρτερίας, Frank Abney Hastings.

Την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου, εκπρόσωπος της ΕΕΦ θα εκφωνήσει τον Πανηγυρικό της ημέρας στο πλαίσιο της δοξολογίας στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ιτέα.

Επισυνάπτεται το πρόγραμμα των εκδηλώσεων.

 

 

 

H ΕΕΦ και το Μουσείο Φιλελληνισμού ευχαριστούν και συγχαίρουν την Εφορία Αρχαιοτήτων της Πόλεως Αθηνών, για την ικανοποίηση ενός παγίου αιτήματος των πολιτών της Αθήνας.

Το 1826 μία ομάδα Ελλήνων και Φιλελλήνων, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Φαβιέρο, πέρασε τις γραμμές τον Οθωμανών πολιορκητών και μετέφερε τρόφιμα και πολεμοφόδια στους Αθηναίους στην Ακρόπολη, με τα οποία άντεξαν μέχρι το καλοκαίρι του 1827. Κατά την επιχείρηση αυτή έχασε τη ζωή του ο πολεμώντας ηρωικά ο Γάλλος ταγματάρχης Ρομπέρ.

Η Ελλάδα τίμησε την ηρωική αυτή πράξη με την τοποθέτηση μίας στήλης στη Νότια Κλιτύ της Ακροπόλεως, στη διαδρομή Πικιώνη προς την άνοδο για την Ακρόπολη. Η στήλη αυτή είχε καταστραφεί πριν μία δεκαετία.

Μόλις εχθές όμως οι υπάλληλοι της Εφορίας Αρχαιοτήτων Πόλεως Αθηνών αποκατέστησαν το ιστορικό αυτό μνημείο.

Στην ομάδα αυτή της Εφορίας συμμετέχει ο Γιώργος Κρικέλας, φίλος της ΕΕΦ και του Μουσείου Φιλελληνισμού και ιδρυτής του τάγματος αναβιωτών Φιλελλήνων. Το τάγμα φιλελλήνων και η Φρουρά Ρομπέρ του Χρήστου Λαγιόπουλου τιμούν τον ηρωισμό των φιλελλήνων και τη συνεισφορά τους στην απελευθέρωση της Ελλάδος.

Europe Day

Ημέρα της Ευρώπης

Η ΕΕΦ και το Μουσείο Φιλελληνισμού τιμούν την 9η Μαΐου, που εορτάζεται ως η ημέρα της Ευρώπης, και θυμίζουν ότι η Ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει τις ρίζες της στην Ελληνική Επανάσταση και τον Φιλελληνισμό.

Η μάχη του Πέτα τον Ιούλιο 1822, ήταν η πρώτη στιγμή στην ιστορία της Ευρώπης κατά την οποία πρώην εχθροί των Ναπολεόντειων πολέμων, πολεμούσαν υπέρ του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και εναντίον της βαρβαρότητας.

Το Φιλελληνικό κίνημα και η βοήθεια που προσέφερε στην Ελλάδα, απετέλεσε την πρώτη οργανωμένη έκφραση υπερεθνικής αλληλεγγύης.

Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο, ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης, που στρατιωτικές δυνάμεις συνασπίσθηκαν προκείμενου να διασφαλίσουν το δικαίωμα ενός έθνους στην ελευθερία του.

Στις 9 Μαΐου 1950, τιμούμε την επέτειο της Διακήρυξης του Ρομπέρ Σουμάν και τις αξίες της Ευρώπης.

 

 

 

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε το διήμερο Εργαστήριο με τίτλο «Τέχνη και Φιλελληνισμός. O Λόρδος Βύρων και ο φιλελληνικός οπτικός πολιτισμός του 19ου αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στις 9 και 10 Μαρτίου 2024 στο Μουσείο Φιλελληνισμού στην Αθήνα.

Το Εργαστήριο διεξήχθη για μια ακόμη χρονιά στο πλαίσιο της συνεργασίας του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών (ΚΕΣ) του Harvard και της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και Φιλελληνισμό (ΕΕΦ) – Μουσείο Φιλελληνισμού.

Ακαδημαϊκός συντονιστής του εργαστηρίου ήταν ο Δρ. Θοδωρής Κουτσογιάννης (Έφορος της Συλλογής Έργων Τέχνης της Βουλής των Ελλήνων, Υπότροφος Ερευνητής στο Φιλελληνισμό 2023-24 του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Harvard), ενώ τον συντονισμό της δραστηριότητας ανέλαβε η κα Mατίνα Γκόγκα (ΚΕΣ του Harvard).

Στο εργαστήρι συμμετείχαν 25 επιστήμονες από την Ελλάδα και διεθνώς.

 

 

Το Μουσείο Φιλελληνισμού σε συνεργασία με το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών Ελλάδος του Harvard, οργανώνουν ένα εργαστήριο με θέμα: «Τέχνη και Φιλελληνισμός. O Λόρδος Βύρων και ο φιλελληνικός οπτικός πολιτισμός του 19ου αιώνα».

Το εργαστήρι θα λάβει χώρα στις 9-10 Μαρτίου 2024, 11:00 – 15:00.

Τον ακαδημαϊκό συντονισμό θα αναλάβει ο Δρ Θοδωρής Κουτσογιάννης (Έφορος της Συλλογής Έργων Τέχνης της Βουλής των Ελλήνων, Υπότροφος Ερευνητής στο Φιλελληνισμό 2023-24 του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Harvard) και τον συντονισμό της δραστηριότητας η κα Mατίνα Γκόγκα (ΚΕΣ).

Για πληροφορίες και υποβολή αιτήσεων:

https://el.greece.chs.harvard.edu/workshops/art-philhellenism-byron

 

 

Η Δρ. Νίκη Καλογηράτου παρουσιάζει το παιδικό της βιβλίο «Ο Ηράκλειτος και το Μυστήριο του Ποταμού Κάυστρου» στο Μουσείο του Φιλελληνισμού, ένα έργο που έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον τόσο των νεαρών αναγνωστών, όσο και των ενηλίκων που αγαπούν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τον πολιτισμό.

Η συγγραφέας, με ακαδημαϊκό προσανατολισμό στη φιλοσοφία και εμπειρία στον τομέα του marketing, των δημόσιων σχέσεων και των μέσων ενημέρωσης, συνδυάζει την γνώση της με την αγάπη για την παιδική λογοτεχνία, παρουσιάζοντας ένα έργο που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6-12 ετών. Το βιβλίο παρουσιάζει τις περιπέτειες του νεαρού Ηράκλειτου και του σκύλου του, Κύωνα, καθώς αναζητούν την πηγή του κύριου ποταμού της πατρίδας τους, με τον Ηράκλειτο να κάνει παρατηρήσεις για το φυσικό περιβάλλον και να εκφράζει τις φιλοσοφικές του σκέψεις για την αέναη μεταβολή του κόσμου.

Το βιβλίο αναδεικνύει τη σημασία της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου, παρουσιάζοντας δέκα αυτούσια αποσπάσματα σε μετάφραση, μαζί με στοιχεία της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού. Ενθαρρύνει τους νέους αναγνώστες να αναζητούν βαθύτερες σημασίες στην καθημερινότητα και να προβληματίζονται για τις διαρκείς μεταβολές στη ζωή και το περιβάλλον τους.

Η παρουσίαση θα λάβει χώρα στις 19 Νοεμβρίου 2023, και θα περιλαμβάνει ένα διαδραστικό εργαστήριο για τα παιδιά, όπου θα μπορέσουν να εξερευνήσουν θέματα φιλοσοφίας μέσω δραστηριοτήτων που θα διεγείρουν τη φαντασία και τη σκέψη τους. Το εργαστήριο θα είναι ανοικτό για παιδιά από 6 έως 12 ετών και η συμμετοχή είναι δωρεάν, με την προϋπόθεση προηγούμενης εγγραφής λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων.

Η Δρ. Καλογηράτου θα είναι διαθέσιμη για συζήτηση και αυτόγραφα μετά την παρουσίαση, και το βιβλίο θα είναι διαθέσιμο για αγορά στο κατάστημα του μουσείου.

Για περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές, επικοινωνήστε με το Μουσείο του Φιλελληνισμού μέσω email στο info@phmus.org.

Τοποθεσία: Μουσείο του Φιλελληνισμού
Διεύθυνση: Ζησιμοπούλου 12, 11524 Αθήνα
Ημερομηνία: 19 Νοεμβρίου 2023
Ώρα: 11:00-13:00
Διάρκεια Εργαστηρίου: Περίπου 2 ώρες
Κατάλληλο για ηλικίες: 6-12 ετών
Είσοδος: Δωρεάν (απαιτείται προηγούμενη εγγραφή)
Τηλέφωνο: 210-8094750
Email: info@phmus.org

 

 

Χρήστος Σπ. Μπαρτσόκας

Ομότιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ

 

Εισαγωγή

Ανάμεσα στα πολυάριθμα ιστορικά σημεία της Βοστώνης, ο Έλληνας επισκέπτης πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθεί τη φρεγάτα USS CONSTITUTION, δεμένη στη Ναυτική Βάση της Charlestown. Η φρεγάτα αυτή συμπαραστάθηκε σημαντικά στη χώρα μας στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας του 1821, όπως θα δούμε ακολούθως. (Εικ.1)

                                 Εικ. 1 To USS CONSTITUTION σήμερα, αγκυροβολημένο στον ιστορικό Ναύσταθμο της Charlestown (Βοστώνη).

Είναι εντυπωσιακό πώς η Ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής βασίσθηκε στην αρχαία Ελλάδα και ιδιαίτερα στις αρχαίες ελληνικές θεωρίες και θεσμούς περί Δημοκρατίας, αλλά και στον πολιτισμό της. Η Ελληνική Γραμματεία αποτελούσε ούτως ή άλλως σημαντικό εφόδιο των σπουδών στα πανεπιστήμια ης Ευρώπης κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα, ενώ τα αρχαία ελληνικά κείμενα και η γλώσσα εδιδάσκοντο στα καλύτερα σχολεία της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Σαφώς δημιουργείτο και καθιερώνετο πνεύμα νεοελληνισμού, εμφανές στα δημόσια κτήρια της εποχής εκείνης. Συγχρόνως επισκέπτες και περιηγητές έρχονται στην κατεχόμενη από τους Οθωμανούς Ελλάδα, περιγράφουν τις εντυπώσεις τους (Pouqueville), γράφουν ποιήματα (Byron, Shelley), ζωγραφίζουν (Dodwell), αλλά δυστυχώς συναποκομίζουν και αρχαιότητες, είτε για εμπόριο, είτε για τον εμπλουτισμό ιδιωτικών συλλογών.

Στον ενθουσιασμό που αναπτύσσεται για την αρχαία Ελλάδα, τον ελληνικό πολιτισμό και τις αξίες του, εντάχθηκε και το αμέριστο ενδιαφέρον, η συμπάθεια των Αμερικανών, οι οποίοι μόλις το 1776 είχαν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους από το Στέμμα της Μεγάλης Βρεταννίας. Ενθουσιώδεις ομιλίες για την Ελλάδα στο Αμερικανικό Κογκρέσσο, με ευρύτερη απήχηση κυρίως στους μορφωμένους κατοίκους της Βοστώνης, της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας, συνέβαλαν στις αρχές του 19ου αιώνα στην ίδρυση φιλελληνικών κομιτάτων με σκοπό την υποστήριξη των καταπιεζομένων υποδούλων Ελλήνων. Μερικοί νέοι φιλέλληνες όπως ο ιατρός Samuel G. Howe, o George Jarvis, o William Washington και άλλοι, εγκατέλειψαν την ασφάλεια της πατρίδας των και φυσικά τη θαλπωρή των οικογενειών των, και έφθασαν στην Ελλάδα για να πολεμήσουν ή ακόμη και να αποθάνουν αγωνιζόμενοι για την ανεξαρτησία της χώρας μας.

Δυστυχώς η επίσημη αμερικανική κυβέρνηση δεν μπορούσε να έλθει αρωγός των αγωνιζομένων Ελλήνων λόγω του Δόγματος Monroe (1823), με το οποίον απαγορεύετο η εμπόλεμη ανάμειξη των Αμερικανών στη Ευρώπη, αλλά και των Ευρωπαίων στην Αμερική, συνεπώς υπαγορεύοντας μια αυστηρή ουδετερότητα.

 

Το Δόγμα Monroe

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ James Monroe, στο ετήσιο μήνυμά του στο Αμερικανικό Κογκρέσσο το 1823, περιέλαβε την προειδοποίηση προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να μην αναμιγνύονται πλέον σε επιχειρήσεις στο Δυτικό Ημισφαίριο. Αιτία της δηλώσεως του James Monroe, που χαρακτηρίσθηκε ως το Δόγμα Monroe (Monroe Doctrine) ήταν η συνεχής εμπλοκή της Βρεταννίας, κυρίως, στη Βόρεια Αμερική, της Γαλλίας, στη Βόρεια Αφρική, της Ισπανίας στη Λατινική Αμερική, και της Ρωσίας στη Δυτική Βόρεια Αμερική (από την Αλάσκα μέχρι το Όρεγκον). Ο Υπουργός Εξωτερικών (Secretary of State) των ΗΠΑ έπεισε τον Πρόεδρο Monroe να εκδώσει τη μονόπλευρη αυτή διακήρυξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, το Δυτικό Ημισφαίριο έκλεισε για τον συνεχιζόμενο ευρωπαϊκό εποικισμό και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ανεμιγνύοντο πλέον στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Αντιθέτως με την αμερικανική κυβέρνηση που διατήρησε ουδέτερη στάση, υπήρχε εμφανής ευρεία υποστήριξη των Ελλήνων από τον αμερικανικό λαό. Αξιοσημείωτες όμως ήσαν παράλληλα και οι εμπορικές σχέσεις των Αμερικανών με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κυρίως μέσω της Σμύρνης.

Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ John Quincy Adams εφοβείτο ότι η συμμετοχή στον ελληνικό Αγώνα Ανεξαρτησίας θα προκαλούσε ζημιά στο αμερικανικό εμπόριο και θα αποτελούσε απειλή για την οικονομία της χώρας του.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει τυχόν ανατροπή των δυνάμεων στη Μεσόγειο, ο Monroe απέστειλε στην Ελλάδα το 1822 στόλο με τα ισχυρότερα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ για την προστασία του αμερικανικού εμπορίου. Μεταξύ των πλοίων ήταν και η φρεγάτα USS CONSTITUTION.

 

Η φρεγάτα CONSTITUTION και η δράση της μέχρι το 1820

Η φρεγάτα USS CONSTITUTION, αργότερα και με το παρωνύμιο OLD IRONSIDES λόγω της μεταλλικής θωρακίσεώς της, είναι ξύλινο τρικάταρτο σκάφος, εκτοπίσματος 2.200 τόνων. Έχει μήκος 93 μέτρα (53μ. στην ισαλογραμμή) και ύψος 60,67μ. και 52,60μ. αντιστοίχως στα ιστία του. Το ύφαλο βάθος της είναι 4,34μ. Η ταχύτητά της είναι 13 κόμβοι. Το πλήρωμα αποτελείτο από 450 άνδρες, στους οποίους περιελαμβάνοντο 55 πεζοναύτες και 30 ναυτόπαιδες. Ο εξοπλισμός συνίστατο σε μακρά πυροβόλα 30×24 λιβρών, carronades 20×32 λιβρών και διωκτικές πλώρης 2×24 λιβρών. Το πλοίο ναυπηγήθηκε στη Βοστώνη το 1797 και αρχικά μετείχε σε προστασία των αμερικανικών εμπορικών πλοίων στη Μεσόγειο, έναντι γαλλικών πλοίων και κυρίως των βορειοαφρικανών πειρατών (Barbary Pirates War)  (Eικ.2).

 

                                                                 Εικ.2   «To USS Constitution». Πίναξ του Nicolo Camillieri (1824).

Στον πόλεμο του 1812 κατέλαβε πολλά εμπορικά, αλλά κατετρόπωσε και πέντε βρεταννικά πολεμικά, τις HMS GUERRIERE, JAVA, PICTOU, CYANE και LEVANT. Ως ναυαρχίδα συνέχισε να μετέχει στους στόλους της Μεσογείου και της Αφρικής και το 1840 έκανε το γύρο του κόσμου. Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου το CONSTITUTION χρησιμοποιήθηκε ως εκπαιδευτικό σκάφος στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ. Απεσύρθη από την ενεργό υπηρεσία το 1881 και ευτυχώς δεν κατεστράφη, αλλά χαρακτηρίσθηκε ως πλοίο-μουσείο από το 1907.

Το Ημερολόγιο του CONSTITUTION περιέχει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη δράση του, τις ναυτικές συμπεριφορές προς εχθρικά (γαλλικά και αγγλικά), αλλά και φιλικά πλοία. Εντυπωσιακές είναι οι περιπέτειες της φρεγάτας στη Μεσόγειο, όπου κυρίως διεκρίθη. Συγκεκριμένα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πληρώσει λύτρα στα βορειοαφρικανικά κράτη για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια πλεύσης των εμπορικών πλοίων της. Όμως το 1801 ο Yusuf Karamanli (1766-1838), Πασάς της Τρίπολης (Λιβύης), ήταν δυσαρεστημένος με τις ΗΠΑ, ισχυριζόμενος ότι του είχαν χορηγήσει μικρότερο ποσό απ’όσο είχαν δώσει στην Αλγερία και ζήτησε την άμεση καταβολή $250.000. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον Πρόεδρο Thomas Jefferson να στείλει στόλο φρεγατών προκειμένου να προστατεύσουν τα αμερικανικά εμπορικά σκάφη στη Μεσόγειο, αλλά και να επιτύχουν ειρήνη με τα έθνη της Βαρβαρίας. Ως ναυαρχίδα το CONSTITUTION επικεφαλής του στόλου απέπλευσε από τη Βοστώνη στις 14 Αυγούστου 1803 με οδηγίες να μην επιτρέψει έναν νέο αποκλεισμό. Χαρακτηριστική ήταν η συνάντηση με το βρεταννικό HMS MAIDSTONE, με το οποίο απέφυγε ανταλλαγή πυρών την τελευταία στιγμή, στο Γιβραλτάρ, στις 6 Σεπτεμβρίου. Με οδηγίες να απελευθερώσει δύο αμερικανικά πλοία και τα πληρώματά τους ο Πλοίαρχος Edward Preble, επικεφαλής του στολίσκου, εισήλθε στην Ταγγέρη και επέτυχε την επιστροφή των καταληφθέντων πλοίων στους Αμερικανούς. Στις 31 Οκτωβρίου η φρεγάτα PHILADELPHIA προσήραξε στα αβαθή καταδιώκοντας πλοίο της Τρίπολης. Οι Λίβυοι όμως το απεκόλλησαν και το ρυμούλκησαν, κατασχεμένο πλέον, στο λιμάνι της Τρίπολης. Με μια εντυπωσιακή είσοδο του πλοίου MASTICO στην Τρίπολη στις 16 Φεβρουαρίου 1804, ως δήθεν εμπορικού μετονομασθέντος INTREPID, και καταληφθέντος από τους Αμερικανούς, ο κυβερνήτης Stephen Decatur πυρπόλησε το PHILADELPHIA. Ο στολίσκος (CONSTITUTION, ARGUS, ENTERPRISE, SCOURGE, SYREN), ενισχυμένος από 6 μικρότερα σκάφη (πυραυλακάτους κλπ.), έφθασε στην Τρίπολη στις 3 Αυγούστου 1804 και ξεκίνησε τον βομβαρδισμό του λιμανιού, με μεγάλες απώλειες των Λιβύων, χωρίς όμως να πεισθεί ο Karamanli να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του. Επιστρέφοντας όμως στη Μάλτα για επισκευές στις 11 Αυγούστου το CONSTITUTION συνέλαβε και δύο ελληνικά σκάφη που μετέφεραν σιτάρι στην Τρίπολη.

Συνθήκη Ειρήνης με την Τρίπολη υπεγράφη επί του CONSTITUTION στις 3 Ιουνίου 1805 και με την Τύνιδα στις 14 Αυγούστου μετά τον αποκλεισμό της.

Το CONSTITUTION, με άλλα δύο πολεμικά πλοία, το ENTERPRISE και το HORNET, παρέμεινε για περιπολίες στη Μεσόγειο παρακολουθώντας τις δραστηριότητες του γαλλικού και του αγγλικού στόλου κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Ένα επεισόδιο μεταξύ του αμερικανικού πολεμικού CHESAPEAKE και του βρεταννικού HMS LEOPARD, είχε ως συνέπεια την προετοιμασία του πλοίου για πόλεμο με τους Βρεταννούς. Επειδή το πλήρωμα του CONSTITUTION στασίασε τότε και απαιτούσε την άμεση επιστροφή του πλοίου στις ΗΠΑ, ο πλοίαρχος Hugh G. Campbell απείλησε με κανονιοβολισμό τους στασιαστές, οι οποίοι υπεχώρησαν. Το πλοίο τελικά, ύστερα από τέσσερα έτη επιχειρήσεων στη Μεσόγειο, επέστρεψε στη Βοστώνη στις 14 Οκτωβρίου 1807, διασχίζοντας τον Ατλαντικό σε 36 ημέρες.

Επηκολούθησαν επισκευές κόστους περίπου $100.000, χωρίς όμως να αφαιρεθούν τα χάλκινα προστατευτικά ελάσματα, τα οποία και χαρακτήριζαν το πλοίο ως «αργοτάξιδο». Τελικά μετά από εκπαίδευση του πληρώματος επί δύο έτη και τις συνήθεις κινήσεις, ο νέος πλοίαρχος του CONSTITUTION Isaac Hull απεφάσισε να καθαρίσει το πλοίο, αποσύροντας «δέκα βαγόνια άχυρα και φύκια»! Απέπλευσε για τη Γαλλία στις 5 Αυγούστου 1811 και παρέμεινε το χειμώνα πλησίον των ακτών της Γαλλίας και της Ολλανδίας σε ετοιμότητα για εχθροπραξίες με τους Βρεταννούς. Επέστρεψε στη Βοστώνη στις 18 Φεβρουαρίου 1812 κομίζοντας πίσω μηνύματα του Πρέσβη των ΗΠΑ Joel Barlow, τον οποίο και είχε φέρει για εγκατάσταση στη Γαλλία. Η παρουσία του πλοίου ενόχλησε τον βρεταννικό στόλο, αποτελούμενο από πέντε πλοία, τις HMS APOLUS, AFRICA, BELVIDERA, GUERRIERE και SHANNON, τα οποία κατεδίωξαν το CONSTITUTION μέχρι και έξω από τις ακτές του Egg Harbor του New Jersey στις 17 Ιουλίου 1812. Ο πλοίαρχος Hull διέταξε να τοποθετηθούν λέμβοι στα πλάγια του πλοίου για να το ρυμουλκήσουν εκτός ορίων, εφαρμόζοντας μικρές άγκυρες για να το έλκουν και καταβρέχοντας τα ιστία προκειμένου να εκμεταλλευθούν κάθε πνοή ανέμου. Τα βρετανικά πλοία μιμήθηκαν την εγκατάσταση των μικρών αγκυρών συνεχίζοντας την καταδίωξη. Κανονιοβολισμοί αντηλλάγησαν αρκετές φορές στην διαρκείας 57 ωρών καταδίωξη. Το CONSTITUTION, για να ελαφρύνει, αναγκάσθηκε να αδειάσει στη θάλασσα 8,7 τόνους πόσιμου ύδατος! Τελικά, οι Βρεταννοί εγκατέλειψαν την καταδίωξη στις 19 Ιουλίου 1812.

Το πλοίο έκανε τις προμήθειές του στη Βοστώνη από 27 Ιουλίου, απέπλευσε και πάλι στις 2 Αυγούστου 1812 για περιπολίες στις βρεταννικές λωρίδες ναυσιπλοΐας στον Κόλπο Saint Lawrence του Καναδά. Εκεί συνέλαβε τρία εμπορικά πλοία, τα οποία και κατέκαυσε.

Στις 19 Αυγούστου εθεάθη η βρεταννική φρεγάτα HMS GUERRIERE, η οποία κανονιοβόλησε το CONSTITUTION προκαλώντας ελαφρές ζημιές. Παρά ταύτα με επιδέξιους χειρισμούς ο πλοίαρχος Hull έφερε το CONSTITUTION σε πλάγια πλεονεκτική θέση, 23 μέτρα από την GUERRIERE. Τότε διέταξε πλήρη διπλογεμιστά πλευρικά πυρά, που κατέστρεψαν το πρυμναίο κατάρτι της GUERRIERE. Περιορίσθηκε η ευελιξία του GUERRIERE, ενώ το πρυμναίο κατάρτι εσέρνετο στη θάλασσα και τελικά συγκρούσθηκε με το CONSTITUTION, μπλέκοντας τον πρόβολο του πλοίου της με το πρυμναίο της τελευταίας. Έτσι, μόνο μερικά από τα πυροβόλα της GUERRIERE ήσαν ικανά να χρησιμοποιηθούν. Η γέφυρα του Hull ανεφλέγη και ενώ οι πλοίαρχοι διέταξαν εφόρμηση επί του άλλου πλοίου, όπως τα δύο πλοία ήσαν σφιχταγκαλιασμένα, η θαλασσοταραχή δεν επέτρεψε τη μάχη. Όταν πλέον διαχωρίσθηκαν τα δύο πλοία, η δύναμις διαχωρισμού του προβόλου έστειλε δυνατά κύματα στην εξάρτηση της GUERRIERE. Το κυρίως κατάρτι κατέπεσε και το πλοίο χωρίς ιστούς, δυσκίνητο, με το ένα τρίτο του πληρώματος τραυματίες ή νεκρούς, ανάγκασε τον Άγγλο πλοίαρχο να παραδοθεί (Εικ.3).

                                                                         Εικ.3 Η Ναυμαχία CONSTITUTION- GUERRIERΕ

Η ναυμαχία των δύο φρεγατών άφησε την GUERRIERE σοβαρά κατεστραμμένη και ανάξια ρυμουλκήσεως, οπότε μετά τη μεταφορά των αιχμαλώτων Βρεταννών στο CONSTITUTION, πυρπολήθηκε η GUERRIERE. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Hull και το πλήρωμά του έτυχαν υποδοχής ηρώων όταν επέστρεψαν στη Βοστώνη στις 30 Αυγούστου.

Με νέο επικεφαλής κυβερνήτη τον William Bainbridge το CONSTITUTION μαζί με το HORNET ετοιμάστηκαν για αποστολή στις Βρεταννικές λωρίδες ναυσιπλοΐας πλησίον της Βραζιλίας, όπου πλησιάζοντας στο São Salvaron διέκριναν την HMS BONNE CITOYENNE στις 13 Δεκεμβρίου. Υπήρχαν πληροφορίες ότι το πλοίο ήταν έμφορτο με είδη αξίας $1,6 εκατομμυρίων για την Αγγλία. Ενώ το HORNET ανέμενε την έξοδο της BONNE CITOYENNE από το ουδέτερο λιμάνι, το CONSTITUTION απέπλευσε, και στις 29 Δεκεμβρίου ενεπλάκη σε σύγκρουση με την HMS JAVA. Η JAVA απήντησε με κανονιοβολισμό στον χαιρετισμό του CONSTITUTION, με αποτέλεσμα σοβαρή καταστροφή των ιστίων του CONSTITUTION. Το τελευταίο απήντησε με σειρά πλαγίων κανονιοβολισμών, ενώ βολή της JAVA κατέστρεψε το τιμόνι του CONSTITUTION. Τότε ο πλοίαρχος Bainbridge, ενώ είχε τραυματισθεί δύο φορές, διέταξε το πλήρωμα για χειροκίνητη πηδαλιούχηση. Ο πρόβολος της JAVA ενεπλάκη με την εξάρτηση του CONSTITUTIΟΝ επιτρέποντας στον Bainbridge να συνεχίσει βάλλοντας με τα πλάγια πυροβόλα. Ευτυχώς γι’αυτόν, το μπροστινό ιστίο της JAVA κατέπεσε και ως δυσχειριζόμενο ερείπιο και με πολλούς τραυματίες στο πλήρωμα, αυτό παρεδόθη. Ο Bainbridge έδωσε διαταγή να το πυρπολήσουν, αφού διέσωσαν το τιμόνι, το οποίο επανατοποθέτησαν στο CONSTITUTION. Μετά από τρεις επανειλημμένες συγκρούσεις το Βρεταννικό Ναυαρχείο διέταξε τις βρεταννικές φρεγάτες να μην συγκρούονται πλέον με τις βαρύτερες αμερικανικές, με εξαίρεση να επιτρέπεται κυρίως όταν οι στόλοι πλησιάζουν για επίθεση με τα πυροβόλα.

Μετά από μεγάλες επισκευές απέπλευσε και πάλι το CONSTITUTION για τις Δυτικές Ινδίες στις 31 Δεκεμβρίου 1813, για να απειλήσει βρετανικά σκάφη. Κατέλαβε πέντε εμπορικά και το HMS PICTOU, εξοπλισμένο με 14 πυροβόλα τον Μάρτιο 1814. Τότε εσχίσθη το κυρίως ιστίο του έξω από την Βερμούδα και ενώ έπλεε στις 27 Μαρτίου για νέες επισκευές στη Βοστώνη κατεδιώχθη ανεπιτυχώς από τα Βρετανικά HMS JUNON και TENEDOS μέχρι τις 3 Απριλίου. Αφού κατέπλευσε στη Βοστώνη προστατευόμενο από παράκτια πυροβόλα παρέμεινε εκεί για επισκευές μέχρι τον Δεκέμβριο 1814.

Επειδή το Βρετανικό Ναυτικό υφίστατο βαριές απώλειες από τους Αμερικανούς αποφασίστηκε η αποστολή της HMS LEANDER για ενίσχυση και αντιμετώπιση των αμερικανικών φρεγατών. Στις 18 Δεκεμβρίου το CONSTITUTION απέπλευσε και πάλι από τη Βοστώνη για τη Βερμούδα. Τότε κατεδιώχθη ανεπιτυχώς από τον βρεταννικό στολίσκο αποτελούμενο από τα LEANDER, NEWCASTLE και ACASTA, υπό τον Πλοίαρχο George Collier. Στις 24 Δεκεμβρίου 1814 το CONSTITUTION κατέλαβε και στελέχωσε με το δικό του πλήρωμα το εμπορικό LORD NELSON, από το οποίο και κατέσχεσε πλούσιες προμήθειες. Παραπλέον το Ακρωτήριο Finisterre στις 16 Φεβρουαρίου 1815, το CONSTITUTION κατέλαβε το αγγλικό  εμπορικό πλοίο SUSANNA κατάφορτο με δέρματα ζώων, αξίας $75,000.

Στις 20 Φεβρουαρίου το CONSTITUTION κατεδίωξε τα ελαφρά βρεταννικά CYANE και LEVANT, τα οποία προσπάθησαν να το πλαγιοκοπήσουν. Ενώ η LEVANT υπεχώρησε για επισκευές, η CYANE έδειξε τα χρώματά του. Αυτό επανελήφθη όταν η LEVANT επανήλθε για υποστήριξη της CYANE και τελικά παρεδόθη. Όταν το CONSTITUTION επισκεύαζε τις ζημιές του, διαπιστώθηκε ότι στο τοίχωμα του σκάφους ήταν εντοιχισμένες δώδεκα οβίδες, οι οποίες ευτυχώς δεν το είχαν διατρήσει.

Πλέοντας προς τη Γουϊνέα και στη συνέχεια προς τη Βραζιλία, ο Πλοίαρχος Stewart πληροφορήθηκε ότι η HMS INCONSTANT μετέφερε προς την Αγγλία χρυσό, του οποίου επεδίωξε την κατάσχεση ως λεία. Τότε έφθασε η πληροφορία της Συνθήκης της Γάνδης και του τερματισμού του πολέμου, οπότε το CONSTITUTION έπλευσε νικηφόρο στη Νέα Υόρκη στις 15 Μαΐου. Ατυχώς, τα άλλα δύο αδελφά πλοία, το CHESAPEAKE και το PRESIDENT, είχαν καταληφθεί το 1813 και το 1815. Το CONSTITUTION μετεκινήθη στη Βοστώνη, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Ιανουάριο 1816.

Ο Στόλος της Μεσογείου

Τον Απρίλιο 1820 το CONSTITUTION έδεσε στη Ναυτική Βάση της Charlestown της Βοστώνης (όπου ευρίσκεται και σήμερα ελλιμενισμένο) για επιδιορθώσεις και βελτιώσεις. Προσετέθησαν δύο ακόμη δεξαμενές ποσίμου ύδατος και αντικατεστάθη η χάλκινη επικάλυψη και η ξυλεία στα ύφαλα του πλοίου. Προσετέθησαν τροχοί κουπιών χειριζόμενοι από το πλήρωμα με χρήση εργατοκυλίνδρων, που προωθούσαν το πλοίο μέχρι 3 κόμβους επί νηνεμίας. Τα ανωτέρω αφαιρέθησαν όμως ως μη αρμόζοντα σε πολεμικό πλοίο και αποθηκεύθηκαν στις αποθήκες φορτίου του πλοίου, πριν από τον απόπλου στις 13 Μαΐου 1821 για τριετή περιπολία στη Μεσόγειο. Στις 12 Απριλίου 1823 συγκρούσθηκε με το Βρεταννικό εμπορικό πλοίο BICTON, το οποίο βυθίσθηκε. Τελικά επανέπλευσε στη Βοστώνη στις 31 Μαΐου 1824.

Θεωρήθηκε τότε ότι το πλοίο είχε εκπληρώσει τον προορισμό του και επρόκειτο να παροπλισθεί, εφ’όσον η ζωή μιας φρεγάτας εκείνη την εποχή υπελογίζετο σε 10 έως 15 χρόνια.

Και πάλι όμως το CONSTITUTION απέπλευσε για τη Μεσόγειο στις 29 Οκτωβρίου 1824 με κυβερνήτη τον Thomas Macdonough, ο οποίος παρητήθη για λόγους υγείας στις 9 Οκτωβρίου 1825, μετά από επισκευές των κατεστραμμένων αποθηκών του στο Port Mahon. Οι προσωρινές επισκευές δεν συμπληρώθηκαν παρά τον Μάρτιο 1827, όταν η φρεγάτα επέστρεψε στη Βοστώνη και τέθηκε σε εφεδρεία στις 4 Ιουλίου 1828.

Οι έντονες πολεμικές δραστηριότητες του CONSTITUTION συνεχίσθηκαν μέχρι το 1848, όταν απεστάλη και πάλι στη Μεσόγειο και με την έκρηξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου μετείχε τελικά και ως εκπαιδευτικό πλοίο της Ναυτικής Ακαδημίας της Annapolis.

 

Η δράση του USS CONSTITUTION στο Αιγαίο (1824-1828)

Ενίοτε, αγνοώντας την Αμερικανική ουδετερότητα στην Ελληνική Επανάσταση, το πλήρωμα του USS CONSTITUTION έφθανε από την ουδέτερη στάση στην ενεργό συμμετοχή στη διαμάχη με την Τουρκία.

Επισκέψεις Αμερικανικών πλοίων δεν ήσαν σπάνιες στα ελληνικά νησιά μετά το 1821. Χαρακτηριστική είναι και η παρακάτω επιστολή του Γ. Κουντουριώτη από την Ύδρα: 

«20 Ιουνίου 1822

Χθες φθάσαντα ενταύθα τρία πλοία αμερικανικά, μια φρεγάτα, εν κουρβέτον και μια γουλέττα…, εξέπεμψαν αξιωματικόν τινά… εστάλησαν οι εξής, ο Γεώργιος Γκιώνης, ο Αναγνώστης του Οικονόμου και εις εξ ημών… (Γεώργιος Κουντουριώτης)…».

Ήταν εμφανές ότι η ναυτική μοίρα αμφιταλαντευόταν τηρώντας αποστάσεις στη διακαή επιθυμία να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στους αγωνιζομένους Έλληνες, αλλά και να εξασφαλίζει τις ασφαλείς εμπορικές συναλλαγές των ΗΠΑ με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Βεβαίως, πρωτεύον καθήκον του USS CONSTITUTION στη Μεσόγειο ήταν η προστασία των εμπορικών Αμερικανικών πλοίων. Πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετά από αυτά μετέφεραν προμήθειες για τους υποφέροντες Έλληνες. Σύμφωνα με το ημερολόγιο του πεζοναύτη William Fleming, από τις εμπειρίες του επί του USS CONSTITUTION, υπήρξαν περιπτώσεις που η φρεγάτα προστάτευσε Αμερικανικά εμπορικά πλοία που μετέφεραν προμήθειες για τους Έλληνες.

Πρέπει να αναφερθεί και η πρόσκληση του φιλανθρώπου ιατρού Samuel Gridley Howe (Εικ. 4) προς το CONSTITUTION με επιστολή προς τον Πλοίαρχο Patterson (Εικ. 5) από το Ναύπλιο στις 31 Μαΐου 1827 να υποστηρίξει το πλοίο CHANCELLOR, που κατέπλευσε από τη Νέα Υόρκη με προμήθειες για διανομή στους λιμοκτονούντες Έλληνες.

 

                                                                  Εικ. 4  Ο ιατρός Samuel Gridley Howe (ιατρός στην ΚΑΡΤΕΡΙΑ).

 

              

Εικ. 5   Ο Πλοίαρχος του CONSTITUTION, Daniel Patterson.

 

Αμέσως ο Patterson κατευθύνθηκε για προστασία του CHANCELLOR και του μπρικίου FORTUNE και για επίβλεψη της διανομής των προμηθειών. Τα ανωτέρω είναι ενδείξεις του ενδιαφέροντος του CONSTITUTION να μετέχει στις Αμερικανικές ανθρωπιστικές προσπάθειες να βοηθηθούν οι Έλληνες.

Αναφέρεται και συμβάν τον Ιούλιο 1826, ενώ το CONSTITUTION παρέπλεε τις ακτές της Σαλαμίνας. Από την ακτή μερικοί κάτοικοι έκαναν σινιάλο και ο Πλοίαρχος Patterson τους μετέφερε στο πλοίο. Οι δυστυχείς αυτοί Έλληνες ζήτησαν κάποιες προμήθειες για τις λιμοκτονούσες οικογένειές τους. Γνωρίζοντας τις απαγορεύσεις του Αμερικανικού Ναυτικού λόγω της αυστηράς ουδετερότητας για τη μη ενεργό ανάμιξη ή την υποστήριξη Ελλήνων και Τούρκων, ο Patterson ανεκάλυψε τρόπο για να την υπερβεί. Πρότεινε να δώσει ποσότητα προμηθειών στους Έλληνες και αυτοί ως αντάλλαγμα να του δώσουν ελληνικό άγαλμα για να το μεταφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες! Είναι όμως άγνωστο αν ο Πλοίαρχος Patterson έκανε τη συναλλαγή ως φιλανθρωπία ή από επιθυμία να αποκτήσει αρχαίο ελληνικό άγαλμα.

Είναι χαρακτηριστική η συμπάθεια της Αμερικανικής Ναυτικής Μοίρας της Μεσογείου για τους Έλληνες. Το Αμερικανικό Ναυτικό όμως επίσημα επιθυμούσε να παραμένει σε φιλικές σχέσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, προστατεύοντας το Αμερικανικό εμπόριο. Εκείνη την περίοδο ο Αρχιπλοίαρχος Rodgers συναντήθηκε επανειλημμένως με τον επικεφαλής του Τουρκικού Στόλου Καπουδάν Πασά, επιδιώκων ανεπιτυχώς όμως συνθήκη ειρήνης. Το Αμερικανικό Ναυτικό επιθυμούσε να διατηρεί το εμπόριο με τους Οθωμανούς και για το λόγο αυτό ήθελε να είναι εμφανής η παρουσία των Αμερικανικών πλοίων στο Αιγαίο.

 

Ο George Sirian και το USS CONSTITUTION (22 Ιουλίου 1824)

Τουρκικός στόλος αφικνείται στα Ψαρά. Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στο νησί κι ευθύς αμέσως ξεκινούν το αιμοσταγές έργο τους, εκτελώντας όλο τον ελληνικό πληθυσμό. Μια άμοιρη Ψαριανή μητέρα, μόλις προλαβαίνει να επιβιβάσει τον εξαετή γιο της σε λέμβο με την ελπίδα να διασωθεί από φιλικό πλοίο. Την εξετέλεσαν επιτόπου οι Τούρκοι ενώπιον του δυστυχούς γιου της Γιώργου.

Διεσώθη από το πλήρωμα του USS CONSTITUTION, στο ημερολόγιο του οποίου κατεγράφη ως George Sirian (Σαρηγιάννη) (1818-1891). Επειδή η ουδετερότητα του πλοίου δεν επέτρεπε την περίθαλψη Ελλήνων προσφύγων, ο Πλοίαρχος του USS CONSTITUTION Daniel Patterson παρέκαμψε το δίλημμα και ενέγραψε τον Γιώργο ως μούτσο, πλήρωμα Αμερικανικού Ναυτικού στο πλοίο από τον Μάιο 1827. Ο Γιώργος από το βαθμό του ναυτόπαιδος (“boy”) προήχθη σε κανονικό ναύτη, έως ότου το πλοίο έφθασε στο λιμάνι της Βοστώνης στις 4 Ιουλίου 1828. Υπήρξε όμως τυχερός καθ’όσον ο Ύπαρχος Robert Randolph περιέβαλε με τη φροντίδα του τον νεαρό πρόσφυγα και στη συνέχεια υπεστήριξε την εκπαίδευσή του (Εικ. 6). 

                                                            

                                                                             Εικ.6 Ο νεαρός Γιώργος Σαρηγιάννης George Sirian).

Ο Γιώργος  εκπαιδεύθηκε στην πρακτική των πυροβόλων και την πυροτεχνουργία του Αμερικανικού Ναυτικού από τον πυροβολητή George Marshall και στις 20 Απριλίου 1827 εχρίσθη «πυροβολητής». Τρία χρόνια αργότερα ενυμφεύθηκε την κόρη του εκπαιδευτού του Eleanor. Οι απόγονοί του ζουν και έχουν τιμηθεί για τον Έλληνα πρόγονό τους.

Στη διάρκεια της ναυτικής σταδιοδρομίας του ο George Sirian μετέσχε σε 37 περιοδείες υπηρετών επί 20 πλοίων και 7 σταθμών ξηράς. Σημαντική η υπηρεσία του ως εκπαιδευτού πυροβολικού στη Ναυτική Ακαδημία κατά την Παγκόσμια Περιοδεία του USS CONSTITUTION κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, ως επίσης στην Ιαπωνία και το Hong Kong. O George Sirian υπηρέτησε το Αμερικανικό Ναυτικό μέχρι το 1880, επί 53 συναπτά έτη, το έτος που απεσύρθη (Εικ. 7-8).

 

                                                     Εικ .7 Ο Αρχικελευστής του Αμερικανικού Ναυτικού, George Sirian (Σαρηγιάννης).

                                                                         

                                                  Εικ.8 Φύλλο Πορείας του George Sirian για ανάληψη υπηρεσίας επί του CONSTITUTION.

Απεβίωσε στο Portsmouth, Virginia στις 21 Δεκεμβρίου 1891. Προς τιμήν του και στη μνήμη του καθιερώθηκε από το Αμερικανικό Ναυτικό “The George Sirian Meritorious Award”, που απονέμεται κάθε χρόνο επί του USS CONSTITUTION σε διακριθέντα αρχικελευστή από όλο τον στόλο.

Ο Sirian διεκρίνετο για το σθένος του στις μάχες όπου μετείχε. Στη νεκρολογία του στην Alexandria Gazette, στις 22 Δεκεμβρίου 1891, παρομοιώθηκε ως δεινός πολεμιστής με τους αρχαίους προγόνους του, τους Μαραθωνομάχους και τους ήρωες των Θερμοπυλών και των Πλαταιών.

Στις 4 Ιουλίου 1826 οι Αμερικανοί εόρταζαν την πεντηκοστή επέτειο της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτοιμοι να εορτάσουν και οι ναύτες του CONSTITUTION, που έπλεε μεταξύ της Τενέδου και των Μικρασιατικών ακτών. Ο Πλοίαρχος Daniel Patterson έστειλε λέμβο με μερικούς ναύτες να παραλάβουν προμήθειες για το πλοίο. Γύρω στις 11:20 π.μ. το πλήρωμα αντελήφθη ότι πλησίαζε Τουρκικός στόλος, αποτελούμενος από φρεγάτες και σκούνες. Ο στόλος επέστρεφε από τα Δαρδανέλια, όπου είχε διεξαχθεί ναυμαχία με τους Έλληνες και κατευθύνετο προς την Αμερικανική Μοίρα. Ένας δόκιμος επί του CONSTITUTION ανεκοίνωσε ότι το συνοδευόμενο πλοίο USS NORTH CAROLINA είχε δώσει διαταγές στο πλήρωμα να λάβει τις θέσεις μάχης. Τα τύμπανα σήμαναν συναγερμό στο CONSTITUTION και το πλήρωμα ετοιμαζόταν για ναυμαχία.

Ο Αρχιπλοίαρχος Rodgers επί του NORTH CAROLINA έδωσε διαταγή για χαιρετισμό της 4ης Ιουλίου με 21 κανονιοβολισμούς. Οι Τούρκοι θεώρησαν ότι ο χαιρετισμός ήταν προς τιμήν τους και ανταπέδωσαν την ευγένεια. Οι φιλοφρονήσεις συνεχίσθηκαν τις τρεις επόμενες ημέρες και στις 7 Ιουλίου η σκούνα USS PORPOISE υπεδέχθη τον Καπουδάν Πασά και ανήρτησε την Τουρκική σημαία στον πρωραίο ιστό.

Όλο τον Ιούλιο 1826 η Αμερικανική Μοίρα και ο Τουρκικός Στόλος αντάλλαξαν συχνές επισκέψεις και επισημότητες μεταξύ τους. Ο Αρχιπλοίαρχος Rodgers είχε συχνές συναντήσεις με τον Καπουδάν Πασά, ελπίζοντας στην υπογραφή εμπορικής συμφωνίας με τους Οθωμανούς. Λεπτομερής περιγραφή της συνάντησης του Rodgers με τον Καπουδάν Πασά στις 14 Ιουλίου 1826 δίδεται από τον Fleming, ως εξής: «Ο Αρχιναύαρχος και η ακολουθία του έγιναν δεκτοί επί του πλοίου με κάθε διάκριση και κατά την αποχώρησή τους ο Τούρκος Κυβερνήτης τους χαιρέτησε με 24 κανονιοβολισμούς, τους οποίους ανταπέδωσε το NORTH CAROLINA».

Το USS CONSTITUTION δέχθηκε επίσκεψη του Κωνσταντίνου Κανάρη στις 11 Μαΐου 1827. Όπως περιγράφει ο Fleming: «Ο Ναύαρχος Κανάρης επισκέφθηκε το πλοίο μας συνοδευόμενος από άλλους Έλληνες αξιωματούχους. Είναι άνδρας 35 περίπου ετών, χαμηλού αναστήματος, εύσωμος, με σκοτεινά διαπεραστικά μάτια, και είναι πολύ ηπίου, μετριόφρονος χαρακτήρος Είναι ένας από τους γενναιότερους άνδρες που διαθέτουν οι Έλληνες και τα γενναία κατορθώματά του κατέστησαν το όνομά του προσφιλές στους συμπατριώτες του».

Με τον ίδιο θαυμασμό ο Fleming περιγράφει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος επεσκέφθη το πλοίο την 1η Ιουνίου 1827, ως εξής: «Ενώ ήμασταν σε ακινησία, μας επεσκέφθη ο Έλλην Στρατηγός Κολοκοτρώνης. Είναι ηλικίας περίπου 50 ετών, μεγάλου αναστήματος, με εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, και αποφασιστικό ύφος. Είναι συγχρόνως ένας πολύ μεγαλοπρεπής εμφανισιακά άνδρας και μέγας πολεμιστής. Οι Έλληνες στρατιώτες τον προσβλέπουν σ’αυτόν, ως την κυριότερη υποστήριξη στον αγώνα για την ελευθερία. Η όλη εμφάνισή του, η ανδρεία του, σπάνια δεν είναι νικηφόρος στη δράση, στην οποία τους οδηγεί».

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, βασιζόμενο στο Ημερολόγιο του πλοίου, έχει εκδοθεί το 1997, από τον τέως Κυβερνήτη του USS CONSTITUTION Tyrone Martin με τίτλο: “A Most Fortunate Ship: A Narrative History of Old Ironsides”. Εκεί αναφέρει ο Martin ότι: «Την 1η Ιουνίου 1827, ο Πλοίαρχος (Daniel T. Patterson) έπρεπε να αποβιβασθεί (στο Ναύπλιον) προκειμένου να τακτοποιήσει πρόβλημα που είχε από τη διαχείριση μερικών προμηθειών, οι οποίες είχαν φθάσει με το αμερικανικό πλοίο CHANTICLEAR, και όπως ήτο εμφανές θα έφθαναν σε λάθος χέρια. Σε συνεργασία με τις αρχές, τα πράγματα γρήγορα τακτοποιήθηκαν. Ο Έλλην Στρατηγός Κολοκοτρώνης προσήλθε για επίσημη επίσκεψη επί του πλοίου κατά τη διάρκεια της ημέρας».

Και οι δύο Έλληνες αρχηγοί και ήρωες, ο «Ναύαρχος» Κωνσταντίνος Κανάρης και ο «Στρατηγός» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, παρουσιάζονται ως ανδρείοι άνδρες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Αμφότεροι περιγράφονται από τον Fleming, με ίδιο θαυμασμό με τον οποίον οι Αμερικανοί ανεφέροντο στον George Washington και τη συμμετοχή του στον Αγώνα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Παρ’όλον ότι ο Fleming δεν φαίνεται να εκφράζει άμεσα μεροληψία για τους Έλληνες, οι ευνοϊκές περιγραφές των Ελλήνων σε σχέση με τις αντικειμενικές περιγραφές του Καπουδάν Πασά εκθέτουν μια κραυγαλέα μεροληψία υπέρ των Ελλήνων αξιωματικών.

Ο δόκιμος αξιωματικός του USS CONSTITUTION Edward Clearwater αναφέρει μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στις 14 Μαΐου 1827. Στην περιγραφή του ο Clearwater αναφέρεται επανειλημμένως στους «πτωχούς Έλληνες». Για παράδειγμα, περιγράφοντας Αμερικανικά εμπορικά σκάφη, που κατέφθασαν με προμήθειες για τους Έλληνες στις 18 Μαΐου 1827, αναφέρει: «Το μπρίκι FORLINE με τον Κυβερνήτη Harris έφθασε από την Φιλαδέλφεια μετά από ταξίδι 56 ημερών με προμήθειες για τους πτωχούς Έλληνες». Στις 24 Μαΐου 1827 ο Clearwater περιγράφει: «Στις 5 π.μ. το Αμερικανικό πλοίο CHANCELLOR έφθασε με προμήθειες από τη Νέα Υόρκη για τους πτωχούς Έλληνες».

Ως Αμερικανοί στο εξωτερικό οι ναύτες του USS CONSTITUTION αντανακλούσαν τη γνώμη των Αμερικανών και την επιθυμία τους να υποστηρίξουν τον Αγώνα των Ελλήνων για την Ελευθερία. Λόγω της Αμερικανικής ουδετερότητας ούτε ο πεζοναύτης William Fleming, αλλά ούτε ο δόκιμος αξιωματικός Edward Clearwater, εξεδήλωσαν άμεσα την υποστήριξη, είτε των Ελλήνων είτε των Τούρκων. Οι παρατηρήσεις τους όμως είναι αποτέλεσμα άμεσης παρατηρήσεως.

Ο Προτεστάντης λόγιος και ιερέας του USS CONSTITUTION George Jones περιέγραψε λεπτομερώς την επίσκεψή του στη Μήλο και τη Λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής. Εντυπωσιάστηκε από την πληθώρα των Ορθοδόξων Ναών, πολλοί των οποίων ήσαν απλοί και μικροί, ενώ άλλες μεγάλες εκκλησίες ήσαν διακοσμημένες με τοιχογραφίες, θόλους και προσφορές. Έκπληκτος αναφέρει τους Ορθόδοξους ιερείς και τα άμφιά τους, τις εκκλησίες χωρίς στασίδια και διαχωρισμένοι οι μεν γυναίκες αριστερά, ενώ οι άνδρες στη δεξιά πλευρά της εκκλησίας. Τόνισε μάλιστα και τις σημαντικές διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου και Προτεσταντικής Εκκλησίας.

Ως διδάσκαλος επί του πλοίου, ο George Jones, είχε επανειλημμένες ευκαιρίες να επισκέπτεται διάφορες περιοχές που το CONSTITUTION επεσκέπτετο. Πρέπει να σημειωθεί ότι έγραψε και ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια μάλιστα για τους Τούρκους που γνώρισε.

 

Επίλογος

Η Αμερικανική διπλωματία σαφώς υπελόγιζε στο Πολεμικό Ναυτικό, ως μέσον να διεξάγεται ηρέμως και ανεπισήμως η πολιτική της. Είναι εμφανές ότι με τη Μεσογειακή αποστολή του USS CONSTITUTION κατά τα έτη 1824 μέχρι το 1828, η φρεγάτα συνέβαλε στον Αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία. Σημειώνεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ετήρησαν αυστηρά την ουδετερότητα. Αφενός μεν διευκόλυναν τις προσπάθειες των Αμερικανικών Φιλελληνικών Κομιτάτων να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια στους δυστυχούντες Έλληνες, αφετέρου δε διεξήγαγαν χωρίς αποτέλεσμα διαπραγματεύσεις για Συνθήκες με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Και ενώ πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί και απλοί πολίτες συμφωνούσαν με τις φιλελληνικές δηλώσεις προσωπικοτήτων, όπως του Προέδρου Thomas Jefferson, του Henry Clay, του Προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard, Edward Everett, και για την περίφημη ομιλία του στο Κογκρέσσο του Daniel Webster, ότι ήταν ηθική υποχρέωση της Αμερικής να υποστηρίζει την Ελλάδα, είναι εμφανές ότι επίσημα η Αμερικανική Κυβέρνηση ουδέποτε μας υποστήριξε. Ευτυχώς, το USS CONSTITUTION ήταν διακριτικά στο πλευρό μας στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Οι Αμερικανοί θεωρούν μάλιστα το USS CONSTITUTION Εθνικό Μνημείο και το ετίμησαν με γραμματόσημο το 1947 (Εικ. 9).

 

                                                     Εικ.9 Αναμνηστικό γραμματόσημο των ΗΠΑ με το USS CONSTITUTION (1947).

 

Βιβλιογραφία

Brodine CE, Crawford MJ, Hughes CF: Ironsides! The Ship, the Men and the Wars of the USS Constitution, Fireship Press, 2007.

Fitz-Enz DG: Ironsides: Eagle of the Sea. The Story of the USS Constitution, Lanham Taylor Trade Publishing, 2004.

“Log Lines”, Research and Collections at the USS Constitution Museum.

Martin TG: A Most Fortunate Ship, Guilford: Globe Pequot Press, 1980.

Martin TG: A Most Fortunate Ship. A Narrative History of «Old Ironsides», Naval Institute Press, 1997.

Toll IW: Six Frigates: The Epic History of the Founding of the US Navy, WW Norton, New York, 2006.

 

Ο Πορτογάλος Φιλέλληνας António Figueira de Almeida (συλλογή ΕΕΦ)

 

Άρθρο της Maria Manuela Tavares Ribeiro, Ομότιμη Καθηγήτρια της Σχολής Γραμμάτων του Πανεπιστημίου της Coimbra. Ερευνήτρια στο Κέντρο Διεπιστημονικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Coimbra.

 

Μετά το 1820 στην Πορτογαλία, η πολιτική συζήτηση για τους συγκεκριμένους τύπους διακυβέρνησης, για το συνταγματικό και το κοινοβουλευτικό καθεστώς γινόταν όλο και πιο ζωντανή. Για να επιφέρουν την πολιτική αλλαγή την οποία φιλοδοξούσαν, πολλοί θεώρησαν απαραίτητη μια εξεγερτική πρακτική, η βιωσιμότητα και η διεθνοποίηση της οποίας αναδείχθηκαν κατά τη δεκαετία 1820-1830 στον ευρωπαϊκό χώρο.

Σε αυτή την επαναστατική συγκυρία, οι εξόριστοι φιλελεύθεροι Πορτογάλοι μπήκαν στο μονοπάτι της εξέγερσης και του διεθνισμού. Η αλληλεγγύη μεταξύ των κομμάτων του επαναστατικού κινήματος και του διεθνισμού φαινόταν απαραίτητη και μόνο η ένωση δυνάμεων σε διεθνή κλίμακα θα μπορούσε να ευνοήσει κάθε εθνική ανατροπή. Η υπόθεση των λαών (της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και της Ελλάδας), ήταν η ίδια, αυτή ενός ευρωπαϊκού πατριωτικού κινήματος, και όχι μιας “διεθνούς συνωμοσίας”, που κατήγγειλαν οι φορείς του απολυταρχισμού. Έτσι, ο συνταγματισμός, οι εξεγέρσεις και ο διεθνισμός εξηγούν την ατμόσφαιρα συνωμοσίας που επικρατούσε τότε σε όλη την Ευρώπη1. Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατιωτική συνιστώσα αποτελεί ουσιαστική πτυχή της πολιτικής στρατηγικής ως “φόρμουλα ανατροπής στην υπηρεσία του φιλελευθερισμού της εποχής“2.Κατά τη φιλελεύθερη περίοδο, μετά την επανάσταση του 1820, στην Πορτογαλία, η σχέση με τους ξένους φιλελεύθερους έγινε πιο στενή και το ενδιαφέρον για τα επαναστατικά κινήματα στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα αυξήθηκε. Φιλελεύθεροι επαναστάτες και Πορτογάλοι στρατιώτες συμμετείχαν σε αυτά τα κινήματα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

Οι Πορτογάλοι φιλελεύθεροι στρέφονται προς τη Μεσόγειο. Ας δούμε γιατί.

Η Πορτογαλία είχε υποστεί την εισβολή των στρατιών του Ναπολέοντα από το 1808. Η Αυλή, με τον βασιλιά João VI και πολλά μέλη των ελίτ, είχαν εγκατασταθεί στη Βραζιλία. Η παλαιά συμμαχία με την Αγγλία διατηρήθηκε. Ήταν σημαντικό να προστατευθεί η τεράστια πορτογαλική αυτοκρατορία στον Ατλαντικό και μόνο η αγγλική ναυτική δύναμη μπορούσε να το κάνει· ήταν επείγουσα η υπεράσπιση της χώρας έναντι πιθανής εισβολής του ισπανικού και του γαλλικού στρατού. Και αυτό παρά τη διαφοροποίηση του εξωτερικού εμπορίου με τη Γαλλία, με την Ιταλία, εκτός από την Αγγλία.

Η πορτογαλική μοναρχία αντιπροσώπευε, για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ένα στρατηγικό στήριγμα για την επανάσταση. Αυτό εξηγεί την παρουσία του Νικολάου Κεφαλά στην Πορτογαλία το 1822, ακριβώς όταν το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Βραζιλίας απορροφούσε την προσοχή της πορτογαλικής κυβέρνησης. Η ελληνική αντιπροσωπεία αναχώρησε από τη Λισαβόνα για το Ρίο ντε Τζανέιρο και τα έγγραφα δείχνουν την πρόθεση ενός από τους γιους του João VI, D. Pedro, φιλελεύθερου, τον D. Miguel, νομιμοποιητή, να ανέλθει στον ελληνικό θρόνο. Διαβάζει κανείς στην εφημερίδα O Campeão Portuguez ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός προκάλεσε διαμάχη. Όμως το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Βραζιλίας επισκίασε τη διεκδίκηση της Ελλάδας, η οποία θεωρήθηκε “πράξη δειλίας εκ μέρους της πορτογαλικής κυβέρνησης3. Το 1822, ο φιλελεύθερος José Liberato Freire de Carvalho έγραψε: “Ο λοχαγός Nicolas Chiefala… ελπίζει ότι η επίσκεψή του στη Λισαβόνα θα αποφέρει κάτι περισσότερο για τα αμοιβαία συμφέροντα της Πορτογαλίας και της Ελλάδας4.

Μία από τις αιτίες που προκάλεσε τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1820 του 19ου αιώνα, μεταξύ των φιλελεύθερων διαφόρων εθνών, ήταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας. Το 1821 οι Έλληνες επαναστάτησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σε σύντομο χρονικό διάστημα ο φιλελληνισμός εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Το 1822 είχαν δημιουργηθεί ελληνικές επιτροπές στη Μαδρίτη, τη Στουτγάρδη, το Μόναχο, τη Ζυρίχη, τη Βέρνη, τη Γενεύη, το Παρίσι, τη Μασσαλία και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλές προσωπικότητες υποστήριξαν τις ευρωπαϊκές φιλελεύθερες θέσεις, ιδιαίτερα αυτές της Ιβηρικής Χερσονήσου, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Υπήρχαν τόσοι πολλοί νόμιμοι αγώνες για ανεξαρτησία, ενάντια στην υποταγή σε μια ξένη πολιτική δύναμη, τη Γαλλία, την Αυστρία, την Οθωμανική Αυτοκρατορία5. Όμως το φιλελεύθερο κίνημα ενισχύεται στην Πορτογαλία με τις φιλελεύθερες επαναστάσεις στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Ο Έλληνας Νικόλαος Κεφαλάς και ο Πορτογάλος υπουργός Σιλβέστρε Πινέιρο Φερέιρα ξεκινούν συνομιλίες. Ο Pinheiro Ferreira απευθύνει επιστολή στον πρίγκιπα Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο προτείνοντας μια πολιτική συμμαχία που θα διαπραγματευόταν με την κυβέρνηση της Napoli di Romania (Ναύπλιο)6, η οποία επιβεβαίωσε τη σημασία που αποδίδεται στον μεσογειακό χώρο, που αναγεννήθηκε από την ελευθερία, στο πλαίσιο της ανάδυσης μίας νέας διεθνούς τάξης. Η Πορτογαλία όφειλε να συμμετάσχει. Η συγκυρία ήταν ιδιαίτερα κατάλληλη καθώς η Βραζιλία απελευθερωνόταν από την πορτογαλική κηδεμονία7.

Η Μεσογειακή Ομοσπονδία

Σύμφωνα με τον Πορτογάλο Υπουργό Πολέμου και Εξωτερικών, Silvestre Pinheiro Ferreira, μεγάλο θαυμαστή του κλασικού ελληνικού πολιτισμού, η ελληνική εξέγερση κατά του “μουσουλμανικού δεσποτισμού” επρόκειτο να έχει βαθιές επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Είπε: “Η άμυνα της Ελλάδας είναι ο σκοπός μας. Γι’ αυτό οι προσπάθειες για να θριαμβεύσει πρέπει να είναι κοινές σε όλους τους λαούς που, όπως και ο ελληνικός λαός, συγκροτήθηκαν σε έθνη με τη δική τους ενέργεια8.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο Πορτογάλος υπουργός πρότεινε μια πολιτική ένωση με την Ελλάδα, με τη μορφή μιας ομοσπονδίας που θα επεκτεινόταν στην Ισπανία. Όπως διαβεβαίωνε, μια μεσογειακή ομοσπονδία, “θα ταρακουνούσε τους θρόνους των δεσποτών”. Αυτή η ένωση θα ανακοίνωνε την κατάργηση των αποφάσεων που ελήφθησαν στο Συνέδριο της Βιέννης (1814-1815). Μια τέτοια ομοσπονδία των νότιων δυνάμεων που πρότεινε στην ελληνική κυβέρνηση ο Πορτογάλος υπουργός, θα αποτελούσε το πρώτο στάδιο της “Μεγάλης Ομοσπονδίας Ελεύθερων Λαών”. Θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλιστεί η ανεξαρτησία των εθνών. Το μοντέλο που έπρεπε να ακολουθηθεί, στα μάτια του, ήταν το ομοσπονδιακό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών, με ένα κοινό κοινοβούλιο των ομοσπονδιακών ελεύθερων εθνών9.

Ο υπουργός Silvestre Pinheiro Ferreira θεώρησε στρατηγικής σημασίας την ανάπτυξη μιας μεσογειακής πολιτικής που βασίζεται στη διεθνή φιλελεύθερη αλληλεγγύη. Το έδειξε στην πρότασή του για συμμαχία με την Ελλάδα που διατυπώθηκε το 1822. Ωστόσο, ο Άγγλος απεσταλμένος του είχε φτάσει στη Λισαβόνα. ‘Έπρεπε να ασκήσουν πίεση στον Βρετανό σύμμαχο για να εγγυηθούν το φιλελεύθερο καθεστώς και να αποφύγουν επιθέσεις από το εξωτερικό.

Η Μεσόγειος ήταν πράγματι για τους Πορτογάλους φιλελεύθερους ο χώρος που θα μπορούσε να περιορίσει, αν όχι να σπάσει, την παλιά Πορτογαλo-Βρετανική συμμαχία. Αυτή η ιδέα ενός μεσογειακού διεθνισμού που προοριζόταν να αντισταθεί στην Αγγλία, παρέμεινε στη δεκαετία του 1820 και κατά τον πορτογαλικό εμφύλιο πόλεμο του 1832-1834 μεταξύ φιλελεύθερων και νομιμοποιητών.

Τότε τίθεται ένα ερώτημα: είναι αυτή η προτεινόμενη ομοσπονδία μια προσπάθεια οικοδόμησης μιας νέας διεθνούς τάξης;

Ευνοημένο από αυτή την αγγλοφοβική ατμόσφαιρα, ένα αντιβρετανικό συναίσθημα αναπτύχθηκε μέσα στην πορτογαλική φιλελεύθερη επανάσταση. Ορισμένοι Πορτογάλοι επαναστάτες αποδοκιμάζουν την υποταγή στην Αγγλία και την κατάσταση της Πορτογαλίας, θεωρώντας την ως “αποικία της αποικίας της”. Μια τέτοια αποδυνάμωση προκλήθηκε, αφενός, από την έξοδο στη Βραζιλία του κεφαλαίου με το Στέμμα και τις ελίτ και, αφετέρου, από μια αγγλική ιμπεριαλιστική πολιτική που συνεχίστηκε μετά τη Συνθήκη του 1810. Σύμφωνα με τον φιλελεύθερο José Liberato Freire de Carvalho και τον φιλελεύθερο βουλευτή Manuel Borges Carneiro, η ανεξαρτησία της Βραζιλίας ουσιαστικά περιόρισε την Πορτογαλία σε καθεστώς βρετανικής αποικίας.

Η παρουσία στη Λισαβόνα, το 1828, του Άγγλου πρέσβη William A’Court, ο οποίος ήταν παρών στο Παλέρμο το 1814, όταν καταργήθηκε το σύνταγμα της Σικελίας, και στη Μαδρίτη το 1823, όταν το φιλελεύθερο καθεστώς υπέκυψε, ενίσχυσε την αλληλεγγύη των Πορτογάλων φιλελεύθερων με τους επαναστάτες της νότιας Ευρώπης10. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, το συναίσθημα ενός επιφανούς ρομαντικού συγγραφέα, του Almeida Garrett, στο βιβλίο του Portugal na Balança da Europa, του 1830, όταν αναφέρεται στη θέση της Πορτογαλίας στο νέο διεθνές πλαίσιο. Για την Γκάρετ, με την αναγέννηση της Μεσογείου, η Πορτογαλία θα μπορούσε να αντισταθεί στη βρετανική κηδεμονία.

Στρατιωτικός εθελοντισμός – μια άλλη μορφή εξορίας

Γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας φυγής φιλελεύθερων από το 1828, όταν ο απολυταρχισμός αποκαθίσταται στην Πορτογαλία υπό την αιγίδα του D. Miguel. Στο Λονδίνο, με τη διπλωματική δράση του Μαρκησίου της Παλμέλας, το ομοσπονδιακό εγχείρημα σταμάτησε και έγινε προσπάθεια να αποκτηθεί μεγαλύτερη υποστήριξη από την Αγγλία. Έτσι, τη δεκαετία του 1830, την περίοδο του εμφυλίου μεταξύ φιλελεύθερων και αντεπαναστατών, το μεσογειακό εγχείρημα έχασε το σθένος του. Η Πορτογαλία θα στραφεί τη δεκαετία του 1830 στον Ατλαντικό, προκειμένου να χειραφετηθεί από τη βρετανική κηδεμονία, εδραιώνοντας την αφρικανική αποικιοκρατική αυτοκρατορία. Δεν είναι περίεργο που οι φιλελεύθεροι υπερασπίστηκαν μια σύνδεση με τη συνταγματική Ισπανία12.

Οι φιλελεύθεροι Πορτογάλοι της ομάδας του 1823 συμμετέχουν με Ισπανούς εξόριστους σε απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος. Συμβαίνει κάποιοι να εκδηλώνουν, λόγω της φιλελεύθερης δέσμευσής τους, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον διεθνή στρατιωτικό εθελοντισμό. Για παράδειγμα, στα κινήματα ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής και της Ελλάδας. Αυτή είναι η περίπτωση του António Figueira de Almeida, εξόριστου από την ομάδα του 1823, ο οποίος ήταν μέλος ενός στρατιωτικού σώματος Φιλελλήνων στην Ελλάδα13.

Στρατιώτης καριέρας, γεννημένος στον Έλβα το 1781, ήταν γιος και εγγονός στρατιωτικών. Πήρε μέρος στις εκστρατείες του πολέμου της χερσονήσου κατά των ναπολεόντειων στρατευμάτων το 1808, το 1811 και το 1813, που του χάρισαν ένα παράσημο ως ανταμοιβή για τις γενναίες ενέργειές του στο Fuentes de Canto, στην επαρχία Badajoz, στην Extremadura. Πολέμησε στην Ισπανία ενάντια στα στρατεύματα του Δούκα της Angoulême.

Ο António Figueira de Almeida, “πολύ γνωστός στη Λισαβόνα”, υποβιβάστηκε στο Έλβα, στο Alentejo, επειδή συμμετείχε σε μια φιλελεύθερη συνωμοσία στις 24 Αυγούστου του 1823 ενάντια στην αντιφιλελεύθερη κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί μετά τη στρατιωτική εξέγερση εναντίον του επαναστάτη Vilafrancada. Αυτή η συνωμοσία στο Έλβα ματαιώθηκε μετά την υποκλοπή αλληλογραφίας που παρέπεμπε σε αυτήν. Η εξέγερση έγινε με τη συνεργασία Πορτογάλων και Ισπανών φιλελεύθερων καθώς και Πορτογάλων μεταναστών που κατοικούσαν στην ισπανική πόλη Badajoz14. Στη συνέχεια, ο Figueira de Almeida εντάχθηκε στον αγώνα της Ελλάδας.

Τον Αύγουστο του 1826, έχοντας το βαθμό του συνταγματάρχη ιππικού, διακρίθηκε ως διοικητής σώματος στην Τρίπολη, υπό τις διαταγές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Και τον Μάρτιο του επόμενου έτους πολέμησε υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην Αττική για να υπερασπιστεί την Αθήνα. Υπό τις διαταγές του Fabvier, αποβιβάστηκε στη Χίο στις 18 Νοεμβρίου 1827.

Ήδη από τις 29 Αυγούστου 1829, είχε διοριστεί στην Αίγινα, τακτικός επιθεωρητής ιππικού, υπεύθυνος για την οργάνωση του σώματος ιππικού και στις 22 Ιανουαρίου 1833, διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής του Ναυπλίου και των οχυρών του, όπως το Παλαμήδι. Στις 20 Μαΐου 1832, θα αφήσει τη θέση του για την κατάληψη του γαλλικού στρατού. Από επίτιμος δημότης Ναυπλίου (1832), προήχθη σε στρατηγό επί κυβέρνησης Αυγουστίνου Καποδίστρια15. Έγινε στρατιωτικός κυβερνήτης του Μεσολογγίου στις 3 Ιουνίου 1837 και τότε ήταν που κατέστειλε την εξέγερση του συνταγματάρχη Ν. Ζέρβα.

Τις πολιτικές του ικανότητες εμφάνισε ως στρατιωτικός διοικητής Ναυπλίου το 1830, και ως στρατιωτικός διοικητής της Αίγινας το 1833 και του Μεσολογγίου το 1834. Στις 2 Μαρτίου του 1832 του απονεμήθηκε στην Ελλάδα ο βαθμός του στρατηγού. Συμμετείχε στη σύλληψη του δολοφόνου του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια16 και κατέστειλε, όπως έχει ήδη αναφερθεί, την εξέγερση του συνταγματάρχη Ζέρβα το 1837. Παντρεμένος με μια Ελληνίδα, τη Ζωή Μαυροκορδάτου, απέκτησε δύο γιους και  ο ένας από τους δυο, ο Μανουήλ, πολέμησε το 1866 και το 1870 κατά της Αυστρίας και της Γαλλίας17. Ο Figueira de Almeida πέθανε στη Betaglia της Βενετίας στις 21 Ιανουαρίου 1847. Στην Ελλάδα, ο António Figueira de Almeida, “ήρωας του Ελληνικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας”, έλαβε πολλά παράσημα όπως το Χρυσό Σταυρό της Ανεξαρτησίας και τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος, στην Πορτογαλία, χρίσθηκε με διάταγμα της 15ης Μαρτίου 1839, Ιππότης του Τάγματος του Χριστού18.

Ο Έλληνας Πρέσβης στην Πορτογαλία, Ιωάννης Α. Μεταξάς, θεωρεί τον António Figueira de Almeida “έναν από τους συνιδρυτές του νεοελληνικού στρατού, τον οποίο υπηρέτησε ηρωικά ο ίδιος και οι απόγονοί του. Ακολούθησαν πορείες υποδειγματικές για όλους τους Έλληνες και σφυρηλάτησαν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των λαών19. Αυτό είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα πατριωτικού κινήματος και διεθνούς αλληλεγγύης. Το πορτρέτο του υπάρχει στη μόνιμη έκθεση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στην Αθήνα.

Θα σημειώναμε εν κατακλείδι, ότι οι φιλελεύθεροι διαφορετικής καταγωγής, που ήταν κάποτε στην εξορία, συνέχισαν να προωθούν την υπόθεση τους, είτε μέσα από τις εφημερίδες και τα πολιτικά μανιφέστα, είτε λαμβάνοντας μέρος σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Η μετανάστευση ενθάρρυνε τους πολιτικούς δεσμούς με τις χώρες που δέχτηκαν τους εξόριστους και εμβάθυνε τη διεθνή φιλελεύθερη αλληλεγγύη προς όφελος της Ιεράς Συμμαχίας των Λαών, σε αντίθεση με την Ιερά Συμμαχία των Βασιλέων20.

«…Οι Πορτογάλοι εξόριστοι δεν εγκαταλείπουν την πολιτική τους δέσμευση στο εξωτερικό. Όπως οι φιλελεύθεροι μετανάστες…συνεχίζουν να προωθούν την υπόθεση της ελευθερίας…Επιπλέον, ο φιλελευθερισμός τους είναι πολύ διεθνιστικός, έτσι ώστε να δείχνουν αλληλεγγύη με άλλες σύγχρονες φιλελεύθερες θέσεις, να δημιουργούν συνωμοσίες με άλλους εξόριστους, να πιάνουν το στυλό ή το ξίφος υπέρ των δικαίων τους και να συμμετέχουν στους προοδευτικούς αγώνες των χωρών όπου βρίσκουν καταφύγιο […]. Μερικές φορές η φιλελεύθερη δέσμευσή τους εκφράζεται με τη μορφή διεθνούς στρατιωτικού εθελοντισμού υπέρ της ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής ή της Ελλάδας».

Υποσημειώσεις:

[1] Irene Castells Olivan, “Constitucionalismo, Estratégia Insurrecional e Internacionalismo Liberal en la lucha contra el Antiguo Regimen español (1823-1831)”, Revista de História das Ideias, n.º 10, Coimbra, FLUC, 1988, pp. 486-487.

[2] Idem, ibidem.

[3] Carlos Daniel de Castilhos, “A Casa de Bragança e a Coroa Grega: uma cartada nas relações internacionais da Grécia revolucionária em 1822”, in XIV Encontro Regional da ANPUH, Rio de Janeiro, 2010, pp. 1-8.

[4] José Liberato Freire de Carvalho, O Campeão Portuguez em Lisboa, ou o Amigo do Povo e do Rei Constitucional, vol. 1, Lisboa, Typographia Rollandiana, 1822.

[5] David Brewer, The Flame of Freedom. The Greek War of Independence, John Murray, Londres, 2001; Denys Barau, La cause des Grecs. Une histoire du mouvement philhellène (1821-1829), Paris, Honoré Champion, 2009; William St. Clair, That Greece Might Still Be Free. The Philhellènes in the war of independence, Cambridge, Open Book, 2008.

[6] Ο Νικόλαο Κεφαλάς ήταν περιπετειώδης Έλληνας πλοηγός από τα χρόνια της επανάστασης. Έφτασε στην Αμερική και στην Ινδία όπου φέρεται να συγκέντρωνε χρήματα για την επανάσταση. Επισκέφτηκε πολλές χώρες όπως Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Παλαιστίνη, Σερβία και συνήψε σχέσεις με τον Πάπα και τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και άλλους Ευρωπαίους ηγέτες της εποχής.

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος προέρχεται από μεγάλη κωνσταντινουπολίτικη οικογένεια, της λεγόμενης φαναριώτικης τάξης, αρκετά μέλη της οποίας κυβέρνησαν κατά την Οθωμανική περίοδο. Ο Αλέξανδρος υπήρξε σημαντικός πολιτικός στην επανάσταση με μεγάλες διασυνδέσεις με τους ευρωπαϊκους βασιλικούς οίκους. Ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος ήταν Μητροπολίτης Άρτας, Ουγγαρίας, Βλαχίας και Βουκουρεστίου. Ένας εγγράμματος άνθρωπος.

[7] Grégoire Bron, “Il mediterraneo dei portoghesi all’inizio del XIX secolo: diplomazia e internazionalismo liberale, 1808-1835”, Daedalus, 5/2014, pp. 121-144.

[8] ANTT, MNE, Livro 175.

[9] ANTT, MNE, Livro 175.

[10] Libelle anonyme, [Carvalho, J.P.R.] (1830), Influence du ministère anglais dans l’usurpation de Don Miguel, Rennes, Mme V. Frout. Cf. Grégoire Bron, “Il mediterraneo dei portoghesi all’inizio del XIX secolo: diplomazia e internazionalismo liberale, 1808-1835”, Daedalus, 5/2014, p. 132.

[11] Valentim Alexandre, Os sentidos do império. Questão nacional e questão colonial na crise do Antigo Regime português, Porto, Afrontamento, 1993. Cf. Grégoire Bron, art. cit., pp. 121-144.

[12] José Liberato Freire de Carvalho, O Campeão Português, n.º 22, 16 de Julho de 1820.

[13] Henrique de Campos Ferreira Lima, “O General português António Figueira de Almeida, herói da guerra da Independência da Grécia”, Boletim do Arquivo Histórico-Militar, n.º 9, Lisboa, 1939, pp. 253-264 et O Portal da História. Páginas Pessoais.
URL: https://www.arquet.pt/portal/pessoais/figueiragrecia_1821.html.Voir Grégoire Bron, “L’exil libéral portugais du début du XIXe siècle (1808-1934)”, Mélanges de la Casa de Velázquez, nouvelle série, 48-1, 2018, pp. 315-321. URL: http://journals.openedition.org/mcv/8021. Lire, du même auteur, “La diplomatie du libéralisme portugais et la solidarité aristocratique internationale (1828-1832)”, Ler História (online), 68, 2015, pp. 9-31.
URL: http://journals.openedition.org/lerhistoria/1677.

[14] “Documentos relativos ao general António Figueira de Almeida”, Boletim do Arquivo Histórico Militar, n.º 12, 1942. Cf. Isabel Nobre Vargues, “Insurreições e revoltas em Portugal (1801-1851). Subsídios para uma cronologia e bibliografia”, Revista de História das Ideias, n.º 7, tomo 2, Coimbra, FLUC, 1985, p. 534.

[15] Agostino Capodistria (1778-1857), fut frère de Ioannis Capodistria premier gouverneur de la Grèce.

[16] Ioannis Capodistria fut ministre des affaires extérieures de la Russie et ensuite premier gouverneur de la Grèce (1831-1832). Il succédant à son frère Ioannis (1776-1831), qui a occupé le poste de gouverneur en Grèce entre 1827 et 1831. Élu chef d’État de la Première République Hellénique (1827-1831).

[17] Eduardo de Carvalho, “Portugueses na Grécia. O general Almeida”, Ocidente. Revista Portuguesa, vol. III, 1938, pp. 85-89. Cet auteur était Consul Général du Portugal en Grèce. Un petit-fils de Figueira de Almeida a participé à la guerre gréco-turque de 1897 et a été volontaire dans la guerre des Balkans de 1912. Il y a, encore aujourd’hui, des descendants en Grèce.

[18] Ioannis A. Metaxas, “General António Figueira de Almeida, herói da Guerra da Independência da Grécia”, Diplomática, n.º 36, Fevereiro/Abril, 2021.

URL: https://pt.calameo.com/read/005945488f9e5a9cdda91, pp. 30-33.

[19] Ioannis A. Metaxas, art. cit., Rodrigo Elias, Rodrigo Elias, “Uma cabeça, muitas coroas”, Revista de História da Biblioteca Nacional, n.º 74, novembro, 2011 e Grande Enciclopédia Helénica, edição Pyrsos, Atenas, 1928.

[20] Grégoire Bron, “La diplomatie du libéralisme portugais et la solidarité aristocratique internationale (1828-1832)”, Ler História, 68, 2015, pp. 9-31. http://doi/10.4000/lerhistoria/1677.

[21] Grégoire Bron, “L’exil libéral portugais du début du XIXe siècle (1808-1834)”, Mélanges de la Casa de Velázquez, nouvelle série, 48-1, 2018, pp. 315-321. Voir aussi Pappas, Vasilios N. (Ed.), Philo-hellénisme en Macédoine (XIXe-XXe siècles), Thessalonique, Société d’Études Macédoniennes, Bibliothèque Macédonienne, n.º 113, 2021, pp. 45-54 et Idem, António Figueira de Almeida. Un portugais grec et l’histoire de sa famille, Thessalonique, Société d’Études Macédoniennes, Bibliothèque Macédonienne, n.º 114, 2021.

 

 

 

 

 

Η Kathleen Ann O’ Donnell, παρουσιάζει τη σύνδεση του κοσμικού έργου «The Poems of Ossian» του James Macpherson και την προώθησή του από το «Imitation of Ossian» και του «Irish Melodies» του Thomas Moore μαζί με μια προσαρμογή του επικού Fingal- ποιήματος- με τίτλο «The Death of Calmar and Orla» από τον Lord Byron.

H παρουσίαση θα λάβει χώρα από την CESA TALKS στις 17 Φεβρουαρίου, 2022, στις 19.30 (ΕΕΤ) μέσω τις διαδικτυακής πλατφόρμας ZOOM:

Join Zoom Meeting
https://us02web.zoom.us/j/84948244372?pwd=WWJmOEFvWStuK3Bubmo0TDgrWHlPQT09

Meeting ID: 849 4824 4372
Passcode: 420646

Η σύνδεση αυτή πηγάζει μέσα από ριζοσπαστικούς μελετητές που προσπάθησαν να ενώσουν το πρόσφατα απελευθερωμένο οθωμανικό έδαφος σε μια δημοκρατική ομοσπονδία, χωρίς τη Δυτική Μοναρχία, υπό τη Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία, για να συμπεριληφθεί η Κύπρος. Ο δημιουργός του, ο Κεφαλλονίτης ακαδημαϊκός και δημοσιογράφος Παναγιώτης Πανάς, «κληρονόμος του ονείρου» του Ρήγα Βελενστινλή, προμάρτυρας της Ελληνικής Επανάστασης, ήταν ο κύριος μεταφραστής της ιταλικής εκδοχής του Cesarotti αυτής της Κελτικής ποίησης, γραμμένης στα αγγλικά, η οποία παρουσίαζε μια ηθική επιταγή για να ενισχύσει την ενοποίηση μεταξύ διαφορετικών πίστεων για την καταπολέμηση της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» από τη Βρετανική Αυτοκρατορία.

Περισσότερες πληροφορίες:

Η Kathleen Ann O’Donnell είναι ανεξάρτητη ακαδημαϊκός και συνεργάζεται με τη Βρετανική Σχολή στην Αθήνα. Η Kathleen έχει περάσει 25 χρόνια ερευνώντας για τον Ossian από τότε που παρουσίασε μια εργασία στο συνέδριο James Macpherson Bicentenary Conference στην Οξφόρδη το 1996. Πρόσφατες δημοσιεύσεις περιλαμβάνουν: «The Influence of «Thomas Moore in the Nineteenth Century Greek-Speaking World» στο «The Reputations του Thomas Moore», που επιμελήθηκε η Sarah McCleave και η Triona O’Hanlon (Routledge, 2020), και το «Translations of Ossian, Thomas Moore and the Gothic by 19th Century European Radical Intellectuals: The Democratic Eastern Federation» στο «Lublin Studies in Modern Languages and Literature (Lublin 2019)».

Kathleen Ann O’Donnell ( στο academia.edu και ResearchGate): https://independent.academia.edu/KathleenAnnODonnell

https://www.researchgate.net/profile/Kathleen-Odonnell-3

 

 

 

Η κορυφαία στιγμή του εμβληματικού Βρετανού Φιλέλληνα, ιδρυτή του Πολεμικού Ναυτικού, κυβερνήτη της Καρτερίας και εθνικού ευεργέτη της Ελλάδος, Frank Abney-Hastings.

Η ναυμαχία αυτή ήταν και μία από τις μεγαλύτερες στιγμές του Φιλελληνισμού. Ο Ελληνικός στόλος με ναύαρχο τον Frank Abney-Hastings, κυβερνήτες των άλλων πλοίων τον Δανό-Γερμανό Fabricius, τον Βρετανό Georges Thomas και τον Γάλλο στρατηγό Dentzel, και δεκάδες άλλους Φιλέλληνες και Έλληνες ναύτες, κατέστρεψε όλον τον Τουρκικό στόλο του Κορινθιακού κόλπου, και άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της Στερεάς Ελλάδας. Στη ναυμαχία αυτή ανδραγάθησε και ο αφροαμερικανός Williams, που ηγήθηκε ομάδας 15 ναυτών και επανεκατέλαβε το Ελληνικό πλοίο Σωτήρ, που είχε μείνει ακυβέρνητο.

Η ΕΕΦ και το Μουσείο Φιλελληνισμού τιμούν τους Φιλέλληνες εθελοντές που συμμετείχαν στη ναυμαχία της Αγκάλης (Ιτέας), παρουσιάζοντας στο Μουσείο Φιλελληνισμού τα προσωπικά πιστόλια του Frank Abney-Hastings, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στην ναυμαχία αυτή.

Η πλήρης βιογραφία του Frank Abney-Hastings βρίσκεται εδώ: